Met Pasen zijn we een nieuwe 40dagentijd ingegaan.
Op weg naar Hemelvaart
(en daarna, opnieuw 10 dagen verder,
naar Pinksteren, de 50e dag na Pasen).
Met de exodus, de uittocht uit Egypte,
was geen eíndpunt bereikt,
maar was de weg pas goed begonnen.
Nog zeker 40 jaar door de woestijn…
Dat merken we ook zelf.
De 40dagentijd op weg naar Pasen werd wel vergeleken
met de ”quarantaine” van vroeger
(40 dagen van afzondering in vroegere tijden van epidemie),
vanwege de corona-quarantaine waar we in verkeren.
Ook die is zeker niet voorbij.
Er wacht ook ons nog een hele weg.
Misschien dat we daarom ook iets hebben aan
de nieuwe 40dagentijd,
ná Pasen,
Om onze gedachten te richten.
Om te leren.
Want de woestijnweg van Israël was een leerweg.
Op weg naar de Sinaï,
waar God Zijn geboden zou geven.
Als een weg om te gaan.
Zoals iemand die ik laatst pastoraal sprak,
het voor zichzelf zo kernachtig en kostbaar samenvatte:
”Wat nu overblijft is: heb lief en vertrouw!”
En laat dat nu net de kern van de geboden zijn…
In 2016 schreef ik voor het Protestantse blad ”Woord en Dienst”
dit artikel, over die tweede 40dagentijd.
Misschien is het juist ook nu wel actueel en betekenisvol om bij die tweede veertigdagentijd stil te staan.
En de preek voor zondag 19 april vindt u hier.