Bij het sluiten van de Zwolse markt liep ik vandaag de Michaëlskerk binnen.
Dat doe ik graag: even dwalen in dat oude, deels onder restauratie zijnde Godshuis, onder de hoge gewelven.

Heerlijk, om, terwijl de schemering al in het gebouw hangt, even rond te lopen.
In de kapel flakkeren de kaarsjes.

Wat mede uitnodigend is om hier rond te lopen: de vele boeken die er liggen.
Er is altijd wel wat bij.
En met het kleine bedrag dat ermee gemoeid is, wordt het onderhoud van kerk en orgel gesteund.
Dus: ik voel me altijd vrij.

Ditmaal kocht ik: Het oude land, van Dörte Hansen.
Een roman die zich afspeelt rond een oude boerderij in de buurt van Hamburg.
Een heel eigen streek waar wij ‘s zomers vaak doorheen reden, op de terugreis uit Denemarken.
Vóór corona, toen dat nog zomaar kon.

Toen ik het boek opensloeg, las ik de volgende aansprekende openingszin:

In sommige nachten, als de storm uit het westen kwam, steunde het huis als een schip dat op zware zee heen en weer geworpen werd. Gierend beten de rukwinden zich in de oude muren vast.

Deze zinnen waren meer dan voldoende om me met dit boek naar de vrijwilligers te reppen, het af te rekenen, en gewapend met deze prachtige taal de herfstachtige zaterdagmiddag en avond tegemoet te gaan.
Nu nog de kachel aan en… vanavond een uur lánger lezen!